Gün Olur Asra Bedel

” Ben hiçbir zaman senin beni sevdiğine inanmadım, hayır hiçbir zaman! Hatta aşkını yeminler ederek itiraf ettiğin zaman bile, o an bile, buna inanmadım! Ahh, inanmayı ne kadarda çok isterdim; ama elimden gelmiyordu. İçimdeki kuşkuyu alt edemiyordum. Kuşku soğuk bakışlarıyla hep beni takip ederdi bi ense uzaklıkta nefesini hissettirerek. Düşlemlerim bütün o yürekli, zengin umutlarla onun acı acı gülümseyen ağzının bir soluğuyla uçup giderdi. Senin beni sevdiğine inanamıyordum, xxxxx; ama buna karşın iki elim ve bütün ruhumla senin aşkına, o hazineye sarılıyor ve az sonra sahibi gelerek sevgiyle dolu ellerinden avını alacağını bilen bir haydudun altın gibi parıldayan avına karşı duyduğu sevinçle bu hazineye korkarak ve mutlu sarılıyordum. Çünkü senin aşkına layık ya da senin buna layık olduğunu sandığın kişi bir gün kesinlikle gelecekti, xxxxx! Ve bu kişi, kuşkulara kapılmayacak, yalvarıp titremeyecek, senide has altın gibi parmakları arasında eğip bükecek, ayağını istencinin üzerine basacak, sende ona saygıyla sevinerek baş eğeceksin! Ama seni benden fazla sevdiği için değil; çünkü buna olanak yok, tersine, kendine karşı güveni daha fazla olduğu için senin paha biçilmez değerine daha az değer verdiği için, xxxxx “

Her zaman yaptığım gibi düşüncelerim çok uzağa kaçıyor farkındayım. Tıpkı kendisine  oyuncak hediye edilen bir çocuk gibi onunla oynayıp sevineceğime, kırıp içini görmeden rahat edemiyorum değil mi? Hep yalnızca yakalamak, ele geçirmek ve hiçbir şeyi, hiçbir zaman elimde tutup, koruyamadığım için üzülmekte boş biliyorum. Yaşam denen bu acı gerçekleri yaşıyor olmak ne kadarda  kötü değil mi?

Peki ama daha farklı olamaz mıydı her şey? 

Olamazdı…

Bende göreceğin her eksiklik, erkekliğe yaraşmayan her kuşku, silinmez bir utanç lekesi gibi benliğinde duyumsardın. Umarım bu kısa süren aşk yüzünden kendinden iğrenmez, bu aşkı en aşağı sözcüklerle adlandırmazsın. Ruhundaki her zenginliği bu aşkla lekelemiş, her duygu kutsallığını yitirmiş kendine olan bütün güveni, kendi değerine olan inancını kaybedip geleceğe olan umut ışığını kaybetmezsin…

Aslına bakarsan ben sana yakınlaştıkça, kendimden uzaklaşıyordum. Sevinince nasıl güldüğünü, üzülünce nasıl ağladığını biliyorum artık. Afedersin!  Aşklar bitiyor, insanlar ölüyor… Dünyanın böyle kurulduğuna üzülüyorum ama bu derdimle senide üzmek istemiyorum. Ah, sevenle sevilenin eşit olduğu günü görseydik ne iyi olurdu…

Son satırlarımı bir gerçeği itiraf ederek bitirmek istiyorum. Korkma güzel şeyler söyleyeceğim :D Biliyor musun günlerce süren nötr ruh hali durumundan sonra kendimi toplamayı başardıktan sonra… Senin mutlu olduğunu bilmek beni çok mutlu etti benimle olmasa da, gerçekten çok mutlu oldum :) Hep mutlu olun… En içten duygularımla bu mutluluğun bir ömür boyu sürmesini diliyorum. 

Son dipnot :D 

” HoşçaKal’IN…
“